Necati KAYHAN - Lüleburgaz Görünüm Gazetesi

Cenazeye gelen kalabalıklar hem bana taziyelerde bulunuyor. Hem de yanıma yaklaşarak bilmediğim bir nedenle,
“Sana bunu yapmayacaktı” diye konuşmalar oluyordu. Ne olduğunu anlamadım. O arada kızı gelerek, elime kağıtlar tutuşturdu.
“Babam siz hastanedeyken bütün malları benim üzerime yaptı. Ancak bu evin ne olduğu henüz kesinleşmedi. Mahkeme kararı ile belli olacakmış” dedi.
Ben onların gözünde ve çok sevdiğim eşimin gözünde malı üzerine geçirecek bir ikinci kadın rolünde oluvermiştim. Bana hiçbir şey söylemeden hastalığımda demek ki bu işlerle uğraşmış ve bana açıklamak gereğini bile duymamıştı.
Oysa ben, 50 yaşında bulduğum mutluluğun ve beraber geçirdiğimiz bu evin hatıralarının peşindeydim.
Kızımıza döndüm, kızımıza diyorum çünkü onun bir parçası görüyordum.
-“Bak kızım, ben ölümden sonra ev peşinde koşacak değilim. Benim merak ettiğim baban benim duygularımı çok iyi biliyordu. Niye böyle bir konuma beni soktu “ dedim.
- Demek ki sizinle her şeyi paylaşamamış. Bakın evi bile açıkta bırakmış. Sizin üzerinize yapmamış dedi. İşte acı gerçek buydu. Ben tek başıma aşkı yaşamışım. Eşimin gözünde mal bekleyen sadece ikinci eşmişim. Ben hastanedeyken öleceğimi düşünüp, benim yakınlarım alır düşüncesiyle malları kızının üstüne yapmış. Ve beni mal hırsı olan bir kadın konumuna düşürmüştü.
Bu düşüncelerle evden çıktım. Hemen mahkemeye gittim. Herkes evi kendi üzerime geçireceğimi düşünürken, evi hemen kızının üzerine yaptırdım. Ancak, ölünceye kadar sadece onunla yaşadığım odada kalmayı teklif ettim. Kızı dahil herkes şaşırdı. Nasıl olmuşta bu evi üzerime geçirmemiştim. Mahkeme bana bu hakkı vermesine rağmen, beni eşim dahil hiç kimse anlamamıştı. Ben maddiyat değil, 50 yaşımda bulduğum aşkımın izlerini arıyordum.
Geçte olsa tek başıma yaşadığım aşkı 50 yaşımda bulduğum gibi, genç bir kızın terkediliş duygusunu 60 yaşımda tadıyordum.
Teyzem bunları anlatırken, herkes gibi bizde onun duygularını geç anladığımızı hissettik.
Onu evinde bıraktık, daha doğrusu anılarını paylaştığı odasında....
Aşk gerçekten de şarkılarda olduğu gibi layık olanda kalmalıdır.
FIKRA- TEMİZ KALP

Brigitte Bardot ölmüş, öbür dünyada karşılanmış. Sırat Köprüsü'nün başına getirilmiş. Korku içinde ve fena halde titriyor.

Sen Piyer, kendisini teselli ediyor; "Korkma yavrum. Sırat Köprüsü'nden geçerken geçmişi düşünme. Kalbini temiz tut yeter. Düşmeden geçersin. Sen sadece yürü, korkma. Ben de arkandan geliyorum".

10 adım atmışlar.

Ve Sen Piyer aşağıya düşmüş…

UYARILARA UYUYOR MUSUNUZ?

Koronavirüsün ülkemiz için ne kadar tehlikeli olduğunun farkındasınız herhalde.

Kadınlar, günlerinizi iptal edin. İtalyanlar Türkleri ikaz ediyorlar. İtalya’daki yetkililer tehlikeye pek önem vermedik, işin ciddiyetinin iş işten geçtikten sonra farkına vardık” diyorlar. Acil servise sakın gitmeyin. Eğer gidecekseniz hastaneye gidin. Yahut 184’e telefon edin.

İtalya ve Amerika işin ciddiyetine ancak virüs yayıldıktan sonra vardılar. Ama iş işten geçti.

Sevgili Lüleburgazlılar sakın dışarı çıkmayın. Kendinizi eve hapsedin.

Ya İspanya’ya ne diyelim. Onlar da işin farkına geç vardı. Televizyonların ikazlarını iyi dinleyin ve uygulayın.

Kısaca kendinize sahip çıkın!