Ahmet GÜDÜCÜOĞLU - Lüleburgaz Görünüm Gazetesi

14 Nisan 2021 Çarşamba

Bize Ulaşın

» son dakika haberler

Lüleburgaz 0°C

YAZAR DETAYI

Ahmet GÜDÜCÜOĞLU

DİDEM MADAK

Yazı Tarihi: 11 Mart 2021 Perşembe 06:25

Hüzünlü dizelerin Şairi Didem Madak, kısa ömründe duygu yüklü üç tane çok değerli eser bıraktı. Henüz 13 yaşındayken annesi Füsun Hanımı kaybeder ve böyle başlar Şairimizin zorlu günleri. Şiirleri anne kokar, özlem kokar. Kızına çok sevdiği annesinin ismini verir. Didem Madak 24 Temmuz 2011’de hayata gözlerini yumduğunda, üç kitap bırakmış ardında, bir de üç yaşında sevgili kızı Füsun'u. Annesi gibi genç yaşta 41 yaşında yaşama veda etmiş. Ve 2011'den itibaren her yıl insanlar tanımaya başlamış Didem'i. Açıkçası şu an Türk Edebiyatının en çok okunan Bayan Şairi diyebiliriz kendisi için. Birde Nilgün Marmara var. Bu eserlerin en önemlilerinden birisi olan Ah'lar ağacı kitabında, şiirlerinin her satırında ayrı ayrı dağılıyorsunuz, bazen içimizden bizi paramparça eden kara bir tren geçiyor, bazen küçük bir kızın bebeğine göz yaşı arıyorsunuz. Bir kadın var karşımızda, üzgün bir kadın, umutlu ama yalnız, annesini özleyen hüzünlü bir kadın. Sadece ah diyen, hayatın onca sillesine ah diyerek meydan okuyan bir kadın görüyoruz karşımızda. Kara yazgın seni erken yaşta annesiz bıraktı, türlü olumsuz şartlarda bodrum köşelerinde şiirler yazdırdı. Hayat seni erken aldı bizlerden. Keşke bu kadar erken olmasaydı bizlerden ayrılışın. Keşke daha çok mısralar bırakabilseydin ardında bıraktıkların için.
Annesinin kaderini yaşamış Madak, yaşamını genç yaşta çağımızın illet hastalığından kaybetmiş.
Ve kızına bıraktığı mektupta demiş ki;
“Canım kızım, cehaletimden şair oldum..
Annesizlikten.
Sen sakın şair olma!”
Aslında bu sözleri yeterdi Madak’ı anlamaya. Mutsuzluğu hüzünle sarmalanmış bir yumak şeklinde şiirlerinde saklanmış.
O kadar mutsuzmuş ki. Annesizlikten diyor, sessizlikten annesizlik, annesizlikten sessizlik, annesiz sessizlik bizlerin yüreğini dağlıyor.

”Bazen sevinince annem gibi,
Rengârenk reçeller dizerim kalbimin raflarına.’’
Ve Ah diyor her nefeste, yaşadığı her anda.
“Kimi gün öylesine yalnızdım
Derdimi annemin fotoğrafına anlattım.
Annem ki beyaz bir kadındır
Ölüsünü şiirle yıkadım.
Bir gölgeyi sevmek ne demektir bilmezsiniz siz bayım
Öldüğü gece terliklerindeki izleri okşadım.”
Sözlerinde boğuldum sevgili Şairim, boğazım düğümlendi sözcükler çıkamıyor . Anlatamıyorum içimdekileri. Hiçbir sözcük yetmiyor anlatmaya. Şiirlerin için yaşadın, şiirlerinde yaşadın tüm duyguları.
“İnsan unutandır ve insan
unutulmaya mahkûm olandır."
Güneş doğmayı unutacak da sanki hiç sabah olmayacak gibi bir gece sonrası anlıyorum ki; kaybettiğimde üzüldüklerimden ibaretim.
"Tehlikeli sayılmam artık.
Kalbimi kalın bir kitabın arasında kuruttum"

“Çocuk oldum sonra ağladım, yağmur bile beni ayıpladı.
Söz dedim, söz verdim.
Ruhumu gömdüğüm yer hala belli.
Güneşi özledim, sonra seni
Keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım”