Lüleburgaz Belediyesi İtfaiye Müdürlüğü’nde 2,5 yıldır görev yapan tek kadın itfaiyeci Elif Yazıcı, mesleğe başlangıç hikayesi, mesleğinin zorlukları ve bu zorluklarla mücadelesini gazetemize anlattı.
Lüleburgaz Belediyesi İtfaiye Müdürlüğü’nün tek kadın kahraman itfaiyecisi Elif Yazıcı, “İtfaiye Haftası” kapsamında hayat hikayesinin yanı sıra mesleğinin zorlukları ve bu zorluklarla mücadelesini gazetemize anlattı.
Ekip arkadaşlarıyla yangın, kaza, arama ve kurtarma görevlerinde ön sırada yer alan Yazıcı, severek yaptığı mesleğini 2,5 yıldır Lüleburgaz’da sürdürüyor.
Yazıcı, itfaiyecilikte geçen 2,5 yıllık süreçte yaşadığı hüzünlü olayların bazılarını gözü dolarak anlatırken, yaşadığı mutlu anlardan da bahsetti.
ÖNCELİKLE MESLEĞİ NE ZAMANDIR YAPIYORSUNUZ VE NASIL TERCİH ETTİNİZ?
İki buçuk yıldır bu mesleğin içerisindeyim. Lisede sevmediğim bir bölümü okumuştum ve üniversitede bunu değiştirmek istiyordum. İstediğim işi bulmak, tercih yapmak için bir yıl bekledim. Bir gün itfaiye binası önünden geçerken baktım ve neden bir kadın itfaiyeci olmasın ki dedim.
Ben sahada olmayı seven bir kişiliğe sahibim. Üniversite sınavına girdiğim zaman kimseye bir şey söylemeden tercihimi sivil savunma ve itfaiyecilik bölümünden yana kullandım. Ailem öğrendiğinde ise beni desteklediler ve nerede hangi bölümü okumak istiyorsam, ne iş yapmak istiyorsam arkamda duracaklarını belirttiler.
Ailem dışında ki uzak çevremden tepkiler başlamıştı bile. Kadın olduğum için yapamayacağımı düşünüyorlardı. Bölüm değiştirmem gerektiğini söylüyorlardı fakat bunlar beni daha çok motive eden şeyler oldu. Mücadeleci, hırslı ve savaşçı bir kişiliğe sahibim.
BU KİŞİLİĞİ MESLEĞE YANSITTIĞINIZI DA VARSAYARAK, ŞİMDİYE KADAR UNUTAMADIĞINIZ, SİZİ PSİKOLOJİK AÇIDAN ZORLAYAN BİR OLAY YAŞADINIZ MI?
İki olay yaşadım. Kaçak elektrik akımı sonucunda yangın çıkmıştı ve elektrikli battaniye kullanan orta yaşlı bir kişi vefat etmişti. Kıyafetlerini giymek için karşıda ki koltuğa koymuştu ama onları bir daha giyemedi.
Bir diğer olay ise bir trafik kazasıydı. Üç kişilik bir aile arabanın içindeydi. Anne torpido ve koltuk arasında sıkışmıştı. Baba ve kız nispeten daha kolay kurtarılacak durumdaydı. Anne sürekli önce çocuğumu kurtarın diyordu fakat nefes almakta da zorlanıyordu sıkıştığı için.
Önce baba ve kızı kurtardık. Ardından anneyi kurtarmak için çalışmalara başladık ve çok efor harcadık kurtarmak için. Kadının nefes alması çok zordu. En sonunda kurtardık ve kadın doğrulup derin ve rahat bir nefes aldı, ben de onunla birlikte derin bir nefes aldığımı hatırlıyorum.
Mesleğin ilk başlarında vefat vakalarından sonra uzunca bir süre yemek yiyemediğim oldu. Üstüme sinen kokuları uzunca bir süre hissetim.
PEKİ KENDİ YAŞADIĞIN BİR KAZA OLDU MU, PSİKOLOJİK ZORLANMANIN YANINDA FİZİKSEL OLARAK DA ZORLAYAN BİR DURUM YAŞADIN MI?
Bir patlama vakası yaşadım. Bir kimya firmasında ki olaya gitmiştik. Bir varilin arkasındaydım ve içeri girmek zorundaydık. İçeride ki vanayı kapatıp durumu stabil hale getirmemiz gerekiyordu. Orada bir patlama meydana geldi ve önümde ki arkadaşımla birlikte patlama etkisiyle geriye savrulduk, uçtuk diyebilirim. Kesin yaralandım dedim, saniyelik olaylar ve düşünceler fakat o an çok uzun geliyor. İyiydim fakat arkadaşım dizinden yaralanmıştı. Durumu stabil hale getirip hemen arkadaşıma müdahale ettik ve o da iyiydi.
TÜM BU ZORLUKLARA KATLANMAK İÇİN MOTİVASYON KAYNAĞIN NE, BU İŞİ YAPMAYA DEVAM ETMENİN SEBEBİ NEDİR?
Olayların, vakaların sonunda bir kız çocuğunun gelip çiçek vermesi ya da yoldan geçerken el sallaması, bir hayvanın veya insanın kurtarıldıktan sonra gözlerinin gülmesi, bir kadın olarak tüm bunları yapabildiğim için tebrik edilmem gibi olaylar günün sonunda yastığa kafamı koyduğumda ertesi gün için beni motive eden şeyler.
BU MESLEĞİ NE KADAR SÜRE YAPMAYI DÜŞÜNÜYORSUN?
Bu meslek fiziksel olarak yorucu ve ağır olduğu için vücut normalden daha hızlı yıpranıyor. Önceden sporcu olduğum için fiziksel olarak kadın ortalamasından daha iyi durumdayım fakat bu tempoyu bedenim tabii ki de bir yere kadar kaldıracak.
Sağlığım el verdiğince bu işi yapmak istiyorum fakat tahminim 40-45 yaşlarından sonra zorlanmaya başlayacağım yönünde. Bu durumda sahada çalışmayı bırakıp geri planda hizmet etmek zorunda kalırım çünkü bu bir takım işi. Yanımda ki arkadaşlarımdan da sorumluyum. Bir sağlık problemi yaşamazsam ve bedenim izin verirse emekli olana kadar yapmayı düşünüyorum.
BİR VAKA İHBARI GELDİĞİNDE HAZIRLANMA VE YOLA ÇIKMA OLARAK TOPLAM NE KADAR SÜREDE AKSİYON ALABİLİYORSUNUZ?
Eğer bina içerisinde farklı alanlardaysak maksimum 20-30 saniyede yola çıkmış oluyoruz. Eğer aşağıda araçlara yakınsak 10 saniye bile sürmeden yola çıkıyoruz. Süreyi kısaltmak için ekipmanlarımızı araç içerisinde giyiyoruz.
ÇOK CANLI VE POZİTİF BİR KİŞİLİĞE SAHİPSİN. ÇALIŞMA ORTAMINI DA POZİTİF YÖNDE ETKİLİYOR MUSUN?
Genelde evet pozitif bir hava kattığım oluyor. Fakat mesai sonlarına doğru yada nöbette olunca belirli bir saatten sonra modum da düşüyor normal olarak.
SON OLARAK LÜLEBURGAZ HALKINA SÖYLEMEK İSTEDİĞİN BİR ŞEY VAR MI?
Kendilerinden ricam evden çıkarken ocak ve doğalgaz vanalarını kapatmaları olur. Herhangi bir can veya mal kaybının yaşandığı bir olayda çok üzülüyoruz. Mal kaybı yaşandığı zaman bu insanlar şimdi nerede kalacak diye düşünüyoruz. Çok basit önlemler çok büyük kayıpların önüne geçebiliyor. Kendilerinin üzüntüsü ile üzülüp sevinci ile sevindiğimiz için bizi de çok olumlu etkiler bu önlemleri almaları.
Yorumlar